Op school

Op school kunnen de luisterboeken van Luisterpunt een meerwaarde betekenen voor kinderen met dyslexie. Een Daisy-boek lezen in plaats van of samen met het gedrukte exemplaar voor boekbesprekingen bijvoorbeeld. Het kind zal zich meer op de inhoud van het boek kunnen focussen en zo meer waarde aan de oefening overhouden. Helaas focussen nog te veel leerkrachten meer op vorm dan op inhoud. 

De leerboeken van ADIBib zijn nog een ander verhaal. Sommige scholen/leerkrachten aarzelen om mee in het ADIBib-verhaal te stappen, omdat ze bijvoorbeeld bang zijn dat een ander type leerboek hen extra werkdruk geeft. Of omdat ze denken dat een kind dan niet meer leert schrijven of lezen. ADIBib heeft hiervoor 'Ja, maar'-filmpjes gemaakt. Deze filmpjes dienen om een gesprek op gang te brengen over het gebruik van de computer als hulpmiddel. 

Ga voor je kind dus op zoek naar een school met een goed zorgbeleid. Zo’n school geeft aandacht aan kinderen met andere noden en heeft daarvoor een plan van aanpak. Vraag gerust tekst en uitleg voor je je kind inschrijft. Wat doet de school voor deze kinderen? Is er een zorgteam of zorgcoördinator? Hoe gaan de leerkrachten in de praktijk met die speciale zorg om? Hebben ze al ervaring met compenserende ICT in de klas? Staan ze ervoor open?

Belangrijk om in je achterhoofd te houden is dat je de wet aan jouw kant hebt als je Daisy-boeken en ADIBoeken wilt gebruiken bij een kind met dyslexie. We zetten drie wettelijke kaders op een rijtje. 

1. De eindtermen ICT

Het is essentieel dat alle leerlingen mee kunnen in een maatschappij met informatie- en computertechnologie. De eindtermen en ontwikkelingsdoelen ICT stellen in dit verband: ‘Tegen het einde van de leerplicht moeten leerlingen over de basiscompetenties beschikken om met ICT overweg te kunnen. Cruciaal is dat leerlingen leren hoe ze hun leerproces zelf in handen kunnen nemen en over de vaardigheden beschikken om levenslang hun competenties op punt te stellen’.

2. Het VN-Verdrag van 13 december 2006 inzake de rechten van personen met een handicap

Op 13 december 2006 werd het VN-Verdrag ondertekend betreffende rechten van personen met een handicap. Zowel België als de parlementen van gemeenschappen en gewesten hebben dit Verdrag geratificeerd. 

Het Verdrag gaat over alle aspecten van het leven van personen met een handicap, met onderwijs als één van de belangrijkste domeinen:

• Personen met een handicap hebben recht op inclusief onderwijs.
• Personen met een handicap hebben recht op redelijke aanpassingen in het onderwijs om hen gelijke rechten en kansen te geven.
• Personen met een handicap mogen niet gediscrimineerd worden.

Belangrijke vernieuwing in dit verdrag: het omschrijft handicap niet als een ‘medisch’ probleem, maar wel als een sociale drempel. Een handicap is een belemmering die een persoon hindert bij het op volwaardige wijze deelnemen aan de maatschappij.

Wat betreft schoolse participatie kunnen we dyslexie of een lees- , spelling- of schrijfstoornis beschouwen als een handicap. Wie eraan lijdt, heeft recht op maatregelen om gelijke kansen te creëren en discriminatie van personen met een handicap tegen te gaan. 

3. Het decreet van 10 juli 2008 houdende een kader voor het Vlaamse gelijkekansen- en gelijkebehandelingsbeleid

Iedereen is gelijk voor de (onderwijs)wet. Maar dat wil net niet zeggen dat alles voor elke leerling hetzelfde moet zijn. De wet op de gelijke kansen verbiedt indirecte discriminatie. Een kind met leerstoornissen leert en werkt anders om dezelfde resultaten te kunnen behalen als z’n klasgenootjes. Als zo’n kind de juiste hulpmiddelen niet krijgt of niet mag gebruiken, heeft het geen gelijke kansen en wordt het dus indirect gediscrimineerd.

Op basis van het decreet is het treffen van redelijke maatregelen geen gunst en zelfs geen opportuniteitskeuze: de leerling met een handicap heeft recht op aanpassingen. Het decreet verplicht de school dus, binnen de grenzen van de redelijkheid, aanpassingen te doen zodat ook personen met een handicap van gelijke kansen kunnen genieten.